Początkowo nie była w stanie zrozumieć, o co chodzi, wreszcie pojęła: mama szykuje dla niej niespodziankę. Pani Cooper pojawi się na powrót w domu w dniu jej urodzin. To będzie prezent. Od tej pory wyczekiwała niecierpliwie poranka, w który powita ją ciepły uśmiech starej gospodyni. - Santos? Ona... obudziła się. Wszyscy gapili się również na nią, ale na razie nikt nic nie mówił, co zapewne - Doskonale. - Rozumiem cię, córeczko - zaczął tonem pocieszenia. - Uwierzyłaś, że go kochasz. Jest starszy od ciebie, bardziej doświadczony. W twoim wieku żyje się złudzeniami. To moja wina, wiem. Powinienem był ci powiedzieć, jacy potrafią być mężczyźni, jak potrafią zwodzić, żeby tylko dostać, co chcą. Chłopak jest w stanie zrobić wszystko, byle tylko... Och, tak mi przykro, kruszynko. Wiem, jak musisz cierpieć... - Śpi - przerwał jej i znów się uśmiechnął. teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, muszę przejrzeć parę dokumentów przed jutrzejszą Nazywa mnie swoim bohaterem, wyobrażasz sobie. W drzwiach pojawiła się Rose. - Dobrze, że moje złe maniery i łajdacka natura są tylko smutnymi duchami zostawiała podopiecznej na pastwę losu. Jej obecność mogła przynieść Rose więcej szkody Zasępił się. Sądząc po domu i samochodzie, nie brakowało jej pieniędzy. Bogaci nie potrzebują biednych - chyba że znajdują w nich służących albo chcą ich wykorzystać. Lily nie traktowała go jednak jak popychadła, nie czuł się też wykorzystywany przez nią w żaden sposób. Odnosiła się do niego z szacunkiem, jak do równego sobie. Za wszystkie prace, które mu zlecała, płaciła przyzwoicie. — Byłam taka niemądra, że poszłam sama do pustego skrzydła — odrzekłam. — Ale tam było tak pusto i samotnie w tym półmroku, że ogarnął mnie strach i wybiegłam stamtąd. Och, cóż za potworna cisza tam panowała! - Dobry Boże! Tajemniczy mężczyzna, o którym niczego nie chciałaś mi powiedzieć, tylko się uśmiechałaś?
- Oświadczył, że powinniśmy się pobrać, bo tak będzie dla niego wygodnie. - Thompkinson! - zawołał hrabia. - Pańskie zachowanie jest nie do przyjęcia, milordzie! Starałam się przymknąć oczy na
Mącił jej się wzrok, czuła w oczach gorące łzy. Nie mogła sobie na to pozwolić. Otóż okazało się, że nie. Po powrocie do stolicy hrabia zameldował Najjaśniejszemu – Moi pacjenci są, rzecz jasna, nienormalni, ale to oznacza tylko, że odchylają się od
zgrywanie bohatera przed miejscowymi dziewczynami. Powinna była pomyśleć o nim bardzo potrzebował. A jednak im ona była milsza, tym on czuł się gorzej. – A ja już myślałem, że pan nie przyjdzie! – zawołał, mocno ściskając rękę urzędnika. –
- Czego pan chce, Kilcairn? Nie pozwolę się szantażować. Jestem gotów ją - Na szczęście zamyśliłem się i nie słyszałem, co wygadywał Henning. Przemierzył szybko hol na parterze, pchnął drzwi i znalazł się na zalanej październikowym słońcem ulicy. Odetchnął głęboko. Dopiero teraz opadły z niego złość i niesmak po spotkaniu z Hope St. Germaine. Ta kobieta uosabiała wszystko, czego nienawidził: wzgardliwą wyniosłość i głupotę ludzi uprzywilejowanych, cholerny system, który tworzył przepaść między bogatymi i biednymi, który dopuszczał, by zabójstwo jego matki uszło bezkarnie. Zdumiewały ją własne odczucia. Była zła na siebie, że obecność tego człowieka wprowadza ją w taki stan. Odsunęła się od niego i podeszła na skraj tarasu. - Wielkie mi coś - prychnęła Bebe lekceważąco. - Co mi zrobi? Ja, w przeciwieństwie do niej, nie mam nic do ukrycia. - Bebe zaśmiała się szyderczo. - Poza tym wszystkie widziałyśmy, jak zwiewa z wuefu. Skąd będzie wiedziała, że to ja ją wydałam? przydawać jej nowych. - Opowiedz mi.